Eyjafjallajökull
Geen graffiti in de lucht, alleen een onvoorstelbaar blauw, zacht, staalblauw wel te verstaan. De witte lijnen, uitstoot van kerosine brandstof ontbraken. Als je met je rug op de grond ging liggen en recht omhoog keek kon je een onbeschreven diepblauwe 3D bladzijde ervaren. Geheimzinnig de stilte die zich daar hoog boven onze hoofden afspeelde. Zelfs de vogels leken wat onwennig te vliegen binnen zoveel leegte. Geen witte volgsporen, geen richtingslijnen waarlangs gevlogen kon worden. Zij, de vogels waren de enige die zich hier in het 3D blauw lieten onderscheiden.
---
Aswolk legt vliegverkeer plat.
Volkskrant 16 april 2010.
Donderdag middag rond 6.00 uur is alle vliegverkeer boven een groot gedeelte van Europa stilgelegd wegens een gigantische aswolk, met het blote oog niet waarneembaar, afkomstig van de vulkaan Eyjafjallajökull, een gletsjer op IJsland.
Geen graffiti in de lucht, alleen een onvoorstelbaar blauw, zacht, staalblauw wel te verstaan. De witte lijnen, uitstoot van kerosine brandstof ontbraken. Als je met je rug op de grond ging liggen en recht omhoog keek kon je een onbeschreven diepblauwe 3D bladzijde ervaren. Geheimzinnig de stilte die zich daar hoog boven onze hoofden afspeelde. Zelfs de vogels leken wat onwennig te vliegen binnen zoveel leegte. Geen witte volgsporen, geen richtingslijnen waarlangs gevlogen kon worden. Zij, de vogels waren de enige die zich hier in het 3D blauw lieten onderscheiden.
Ik heb foto’s van luchten gemaakt op de volgende locaties:
- boven mijn eigen huis gelegen aan het Wilhelminakanaal, sluis4 in Haghorst
- op de Kampina een 1200 hectaren groot natuurgebied in Brabant, met heide, bos en vele vennen
- en in hartje Amsterdam, op de Dam en op het Museumplein.
Op mijn rug gelegen in het uitgestrekte heidegebied, ‘De Kampina’, het blauwe, het zwerk recht boven mij in mij opnemend, deed het me direct terugdenken aan het overlijden van Derek Jarman. Derek Jarman (1942-1994) was een Brits filmregisseur vooral bekent om zijn bizarre en zeer expressionistische films.
Het blauwe zwerk herinnerde mij aan Blue (1994), een film die hij maakte tijdens zijn blind worden ten gevolge van Aids. De kleur die als laatste op het netvlies achterblijft. In deze film is 50 minuten lang een blauw scherm te zien. Voor de rest is er alleen geluid. Straatgeluiden werden afgewisseld met muziek en gesproken verhalen, herinneringen uit zijn leven.
Deze zeldzame waarneming, herinnering aan een intense ervaring, zal gestalte krijgen in vier egaal blauwe foto’s, monochromen. Deze bevroren momenten kunnen, moeten een hommage, ons respectvol herinneren aan het krachtenveld van onze aarde.