Het ontkennende grijs van Daugavpils
Daugavpils; een stadje in Letland waar Mark Rothko is opgegroeid.
Voor, tijdens en na de oorlog doordrenkt met bloed, heel veel bloed, vooral van Joden.
‘Ik haat natuur’, zei Rothko (de Amerikaan).
De ontworteling van een hypochonder was begonnen.
Natuur behoorde voor hem bij het vroegere Letland.
In New York was het koken, eten, drinken, lezen en heel veel schilderen.
Hij stapelde, schilderde vlakken, stukken van horizonten, ruimtes op en aan elkaar, gekaderd in onevenredige volumes van kleur met een mijmering aan pijnlijk verlangen naar het vullen van leegte. Een onbekend avontuur in een onbekende ruimte zou hij zelf ooit gezegd hebben.
Zijn laatste wens was een tentoonstelling thuis in Dvinsk, Russisch voor Daugavpils’, zoals hij het noemde. Het woord Letland sprak hij nooit uit.
Een stad die ik deze zomer zelf ga bezoeken met onder andere de prangende vraag, waarom al deze ontkenning.
---
Het berustende grijs, het kamerscherm van Daugavpils.
Hommage aan een landschap
Hommage aan het buiten zijn
Hommage aan een bijna leegte
Hommage aan een vlak
Hommage aan de diepte in het vlak
Hommage aan absorptie
Hommage aan het vastgezogen zijn
Hommage aan het vocht
Hommage aan de kilte
Hommage aan de eenzaamheid
Hommage aan de verslaving
Hommage aan het onafwendbare
Hommage aan het loslaten
Hommage aan Mark Rothko.