Tien jaar cultuurbijlagen
Ze zaten al bijna in dozen, de geselecteerde, keurig opgestapelde cultuurbijlagen van De Volkskrant. Ik was klaar om ze naar de gemeentelijke stort in Hilvarenbeek te brengen, of in de container te gooien bij ons schooltje in Haghorst. Hebben die er nog wat aan, al is het maar een paar eurocenten.
Traag gegroeide stapels bijlagen, van de donderdagen en vrijdagen, gelezen zonder precies te weten aan welke dag ik nu meer verslingerd was. Ik werd letterlijk te vaak verrast, liet dan de ervaring de ruimte en scheurde desnoods op dinsdag een hele bladzijde uit die zeker niet verloren mocht gaan. Altijd nog goed voor een citaat, of als inspirerend vonkje voor een judicium.
Ineens was het genoeg, zij waren mij beu en ik hen. Ik had het gevoel dat ze voldoende de tijd hadden gekregen zich te integreren in mijn fysieke netwerk. Ze lagen daar opgestapeld op vier zwartstalen archiefkasten, die aan mijn rechterzijde in het atelier staan. Op mijn rechterarm bespeurde ik de laatste tijd wel een subtiele aanraking, waardoor hij trager en weifelender werd in zijn bewegingen. Dan keek ik op, liep naar de stapels kranten toe en begon er vertederd in te bladeren. Ik stond daar en keerde zomaar twee, drie jaar terug in de tijd, om al lezend te ontdekken dat een artikel nog steeds de actualiteitstrompet tettert. In feite herinnerde ik me alles nog. Elk gelezen onderwerp perste zich spontaan uit mijn lichaam naar buiten en werd direct weer deel van de dialoog die ooit bij het dichtvouwen van de krant leek te zijn geëindigd. Dat voelde aangenaam maar hield me tegelijkertijd op. De stapels cultuurbijlagen, met hun verhalen die mij bestookten om opnieuw tot leven te komen, waren als kleine kerncentrales. Ze haalden me uit mijn concentratie, nestelden zich tussen mij en het werk dat nu mijn aandacht had.
---
Zie ook:
Het Maniakale
Vuur
Presentatie Ketelfactory
Jan van den Langenberg - Tien jaar cultuurbijlagen